Melding

Dit multimediaverhaal bevat video- en geluidsfragmenten. Zet het geluid aan.

Gebruik het muiswiel of de pijltjestoetsen om tussen pagina's te navigeren.

Swipe om tussen pagina's te navigeren.

Hier gaan we

Het beleg van Syrië

Logo https://verhalen.paxvoorvrede.nl/het-beleg-van-syrie

PAX and The Syria Institute's Siege Watch project

Naar boven
Tussen 2012 en 2018 leefden 2,5 miljoen Syriërs in een staat van beleg. Door de belegeringen stierven duizenden mensen, tienduizenden raakten gewond of leden honger. Honderdduizenden mensen werden gedwongen om naar een ander deel van het land te vertrekken en mogen niet terugkeren.
Naar boven
Abdulmonam Eassa leefde bijna 6 jaar onder beleg. Hij groeide op in Hamouriya, een dorpje in de vruchtbare regio Oost-Ghouta buiten Damascus. Oost-Ghouta was de graanschuur van de hoofdstad. Het was ook de brandhaard van de opstanden tegen het regime van Bashar al-Assad.
Naar boven
Abdulmonam was 16 toen de opstand begon. Hij ging naar de middelbare school in Damascus, maar toen de opstand zich uitbreidde en het leger steeds meer checkpoints op de wegen plaatste, werd dat onmogelijk. Hij zat vast in zijn woonplaats.
Naar boven
"Op een dag kwam het Syrische leger. Ze blokkeerden de straat en haalden alle mannen en jonge mannen uit hun huizen. We moesten in een rij gaan staan. Ze deden een T-shirt over je gezicht, dan kun je niets zien.

We moesten allemaal zeggen dat we van Bashar al-Assad hielden. Een soldaat sloeg iemand die dat niet hard genoeg zei. Een soldaat zei tegen een andere: 'Laten we elke tweede doden. Doden, in leven laten, doden, in leven laten...'
Ik was zo bang."
Naar boven
Oost-Ghouta was een van de brandhaarden van de opstand. In het begin van het conflict omsingelde het Syrische leger omliggende gebieden die fel gekant waren tegen het regime van Bashar al-Assad. Gebieden zoals Oost-Ghouta.

Het was een collectieve strafexpeditie die gericht was tegen iedereen die zich tegen Assad durfde te verzetten. Het was tevens een militaire strategie, bedoeld om de oppositie te dwingen zich over te geven.
Naar boven
0:00
/
0:00
Start audio now
In Hamouriya moesten Abdulmonam en zijn familie alles bij elkaar scharrelen om in leven te blijven. Tijdens een bijzonder slechte periode hadden ze alleen maar veevoer te eten, dat verkocht werd door de plaatselijke boeren die geen vee meer konden houden.

Abdulmonam kende een vrouw die vuur maakte om water te koken, alleen maar om haar kinderen te laten denken dat het eten eraan kwam. In de tussentijd vielen ze in slaap.

Audio: Abdulmonam beschrijft hoe moeilijk het was om aan eten te komen.

Naar boven
Belegeringen waren een manier om iedereen die in een gebied woonde waar oppositie tegen het regime was te straffen. Het Syrische leger, in de loop van het conflict aangevuld met Russische en Iraanse strijdkrachten, koos burgerdoelen uit om te vernietigen. Ze bombardeerden scholen, ziekenhuizen en markten.

Ze pakten alle medische hulpmiddelen af van konvooien die noodhulp vervoerden. Soms bombardeerden ze zelfs hulpverleningskonvooien nadat deze toegelaten waren in een belegerd gebied, nog voordat de noodhulp uitgedeeld kon worden.
Naar boven
0:00
/
0:00
Start audio now
Abdulmonam ging fotograferen om te kunnen omgaan met het leven onder beleg. Hij documenteerde de verwoesting van zijn wijk, het doden van vrienden en familieleden, de wurggreep waarin Oost-Ghouta zich bevond.

Audio: Abdulmonam zegt dat hij geen angst meer kent.

Naar boven
Natuurlijk probeerden mensen een normaal leven te leiden als ze niet hoefden te schuilen voor bombardementen. Hier zie je een schaapherder in het stadje Ain Tarma in Oost-Ghouta met zijn schaapskudde.
Naar boven
Naar boven
Abdulmonam stond vaak voor lastige keuzes: moest hij foto's blijven nemen, of stoppen en gaan helpen?
Naar boven
Na twee maanden van intensieve bombardementen, een tactiek van 'verschroeide aarde' die ook voor andere belegerde gemeenschappen werd gebruikt, viel Oost-Ghouta in maart 2018.

De strijders in Oost-Ghouta gaven uiteindelijk de strijd op en werden gedwongen om voorwaarden van overgave te accepteren, waaronder de deportatie van tienduizenden mannen, vrouwen en kinderen. Abdulmonam was een van de mensen die in een groene bus stapten en naar het noorden gebracht werden.
Naar boven
De belegeringen zijn voorbij. Alleen, zijn ze niet echt voorbij. Niet voor de mensen die in deze dorpen en steden achterbleven. Ze kampen nog steeds met barre levensomstandigheden en gebrek aan hulp en ze worden nog steeds bewaakt.

En degenen die gedeporteerd werden, mogen niet terug naar huis. Mensen zoals Abdulmonam. Hij slaagde erin om in Parijs te komen en probeert zich nu aan te passen aan het leven daar. Maar hij kan zijn moeder, broers of zussen niet zien.

Hij kan niet naar huis.
Naar boven
Naar boven

Naar boven
Scroll om door te gaan Swipe to continue
Swipe om door te gaan